Deli Topiği

80'leri özlüyorum.

çok şanslı bir kuşağız biz ya...

uzuneşşekte yastık olduğum günler ne kadar buğulu geliyor şimdi.

Bazen "sarışın bir çocuk vardı babası iller bankasında müdürdü, hani şu ebruya aşık olan çocuk yaa" diye ismi bile hatırlanamayanlar var...

...oysa çok net yaşanmıştı.

toplu kukalar,
gazoz kapaklar,
zagor teksas kitaplar üstünde para kaydırmacalar,
iftariyelikler,
mahalle arası maçlar,

hey gibi günler hey

tatarbey haklısın biz gerçekten şanslı bir kuşağız...
bizim çocuklara anlatınca garip gelecek eminim ama keşke o günleri yaşayabıilselerdi...

okulda mendilleri üçgen katlar tabanca yapar birbirimizi kovalardık yoktu ki action manler spider manler o zaman arada bir babam plastik bi araba alırdı da nasıl sevinirim.

Hatırlıyorum da üç tekerli bisikletim kırılmış tı ağlamaktan helak olmuştum, sonra babam kaynakçıya götürüp tamir ettirmiş bir de oto boyacısında boyatıp pırıl pırıl getirmişti dünyalar benim olmuştu sanki...

o zamanki çocuklar daha mı yaratıcıydı,
imkan olmayınca kendi oyuncaklarımızı kendimiz yapardık, kendimize yeni oyunlar türetirdik,
adile teyzenin kuzucukları olarak ne de mutluyduk...
kirlenmek asıl o zamanlar güzeldi, tabi evde yenen fırça cabası...

ya tatarbey bayağı nostajlik oldum, hatta melankolik bile oldum bu konuyla...

yerli malları haftası olurdu yine oluyor ama artık yerli mal kalmadı, çikita muz, iran karpuzu, çin malı oyuncak, nerde eski anamur muzu, diyarbakır karpuzu şöyle 12-13 okka çekerdi, buram buram kokan kavunlar

birde yavrukurt olurduk izcilik çalışmalarında, arada bir çıkar çevre esnaftan kızılaya yardım toplardık, kantin koluna geçerdik okulun küçüçük kantini ni küçücük bizler işletirdik...

biz de okulda iken teneffüste kahramancılık oynuyorduk

herkes bir kahraman oluyordu ben tarkan diye bağırıyordu mesela birisi, ben cüneyt arkın diye bağırmıştım hatırladığım kadarı ile...

Süha diye bir arkadaş vardı çok onlar çok zenginlerdi bizim gibi değillerdi ayda 2-3 kez avrupaya giderdi süha ve ailesi.

Süha ben örümcek adam demişti.

Hepimiz birden;

"nee, o kim lan" demiştik.

ilk defa o gün duymuştum spid erman'ı

yerel gazetelerde yıl sonları başarılı öğrencilerin fotoğrafları basılırdı o sabah erkenden gazete bayiine gider hemen bir bursa hakimiyet gazetesi alırdım fotoğrafımı gururla eve götürür anneme babama gösterirdim, tabi onlarda konu komşuya, o zaman komşuluk da başkaydı her çocuğun bir komşu annesi vardı kimse düşünmezdi okuldan gelince ya evde kimse yoksa diye sokakta hangi evin kapısı açıksa girer karnını doyururdu...
hoş tüm kapılar açıktı ya herkese...

bayram bahşişleri toplamak için erkenden kalkar giyinir el öpmeye giderdik mahallenin büyüklerine...

ilk sevgilimin babası fotoğrafçı idi, daha 4. sınıftaydık o zaman
o günlerden mi kaldı ne fotograf merakım ...

sınıfta herkes gruplara ayrılır bir konu seçer hep birlikte ders çalışıp konu anlatırdı...

sıraların örtüleri vardı, herkes sırayla eve götürüp yıkatır ütületir tekrar getirirdi,

ders arasında bi bakardık Ferki Baba elinde kömür kovası hocam sobaya bi odun atıp çıkacam diye girerdi, ne sevinirdik ders kaynayacak diye,

yazın okulun hemen yanıbaşındaki parkta yapardık birkaç dersi sıcacık güneş, mis gibi çimen kokusu ya hakikaten şanslıymışız biz...

hani samanlı gofretten kader kısmet vardı, kutunun üstünde baraklı sayılar kazırdık içinden artisler, sakızlar çıkardı satan çocuklar bağırırdı

Şans talih kader kısmet
Şansını kısmetini deneyene
boş yokkk..

gofret çıkardı da ne üzülürdük, niye sakız çıkmadı diye

sigara şeklinde sakızlar yeni çıkmıştı o zaman bir tane aldım çocukluk işte gittim evin bahçesinde elimde sakız sigara gibi elimi ağzıma götürüp çekiyorum annem koşarak geldi bu ne diye
sakız diyene kadar bi şamar yediydim