Gün Batınca

Ömrünün ilk ve son gün batımına bakan kelebekler gibi, ben de manzarası güzel bir yere konuşlanır, bulabilirsem kahve, bulamazsam yine kahve alarak beklerim güneşin ufka doğru inerken bulutların arasından yüzümü kızıla boyamasını. Turuncu bir top gibi denize kavuşmasından ziyade, parçalı bulutlu gökyüzünü çeşit çeşit renklere boyamasını severim. Aradan süzülen ışıkların denizi aydınlatmasını, kızağa çekilmiş tekneleri selamlamasını, kahvesini içeni kutsamasını isterim her gün batışında. Geceyle birlikte ölür her sabah yeniden doğarım yeryüzüne, o yüzdendir akşam üstleri hayatla dolup güneşe kavuşmak istemem; bir daha göremeyeceğimi sanırım. İlk ve son kez yaşamak içgüdüsü doldurur bedenimi, alır başımı giderim boynumda fotoğraf makinesiyle. Gündüzleri yürür, akşam üstleri kahvemi bulur ve dünyada olmanın keyfini çıkarırım. Başka bir gezegende dünyaya gelseydim, eminim ki sıkıntıdan patlar; Mars'ın engebeli ve çorak yüzeyinde oturur ölmeyi beklerdim. İnsanlığın gönderdiği araca, at arabasına tutunan çocuklar gibi tutunur mavi gezegene yine kavuşurdum. "İnsan ne yaşarsa yaşasın, sonunda her şey bir gün batımına bakıyor" demiş Murathan Mungan. Ne de güzel demiş.