İşaretler Ve Gölgeler

Bir ara konuşalım bunları deyip çıkmaz sokağa doldurduğunuz anlarınız birikmiş. Sade bir kahve içip neler yapabileceğinize bakıp masaya oturduğunuz an önünüzde duran bir parça kağıt( elektrik faturası yahut bir reklam müsveddesi) ve tonlarla renk boya ile bir başlarsınız çizmeye. Kahveyi unutmuş renklerin doğasını düşünmeye dalarsın. Düşündüğün her şeyin bir kısmı vardır artık o masada. Bir an öyle bir iç çekintisi kalmışsa bile geriye kalan her anıyı yazmak zorunda hissedersin. Gidiyorsundur artık ve bunları bir ara konuşuruz dediğin her şey orada o arka sokaktaki çıkmazda birikmiştir. Çekmeceden bir kağıt çıkarırsın bir başlarsın, bitmez bir tane daha, bir tane daha.. Bittiğini düşündüğün zaman masanın üzerinde duran sayfaların sırasının karıştığını görürsün. Bitmemiştir işte. Şimdi hepsini tekrar okuyup onlarla yüzleşmen gerekmiştir. İşte bu fotoğrafta masada bıraktığın konuşmaların gölgesi çizilmiş. Biraz sen biraz gölgen olan kendin karşısında durmuşsun. Tam da evden çıkarken bıraktığın o kağıtlardaki metaforu barındıran bu duvar sanatı daha evden çıkalı yarım saat bile olmamışken karşına çıksın. Olacak iş değil. Üzerinde düşünecek gücün yokken hele! Valizini bırakıp fotoğraf makinanı çantandan çıkartıp bu fotoğrafı çekiyorsun. İçinden o evden çıkmadan önce o mektubu orada bırakmamış olmayı diliyorsun. Nafile. Artık geri dönemezsin! Tıpkı karşında senden habersiz hareketsiz duran çizgiler gibi devam etmek zorundasındır.

Çok ilginç ve inanması zor ama tam bunlar oldu. Hepsi birer gerçek. Ne abartı ne eksik. Birebir böyle oldu. Bir değere sahip olmasına gerek yok artık bu fotoğrafın. Zaten hiç silinmeyeceği bir anlamı var. İşaretler değil mi?