Gündemden...

ANLATTIM…


Yarınlar, yarınlar bizim demiştin… birkaç damla gözyaşı, avuçlarda akan ılık ılık kanlar. Birinden medet bekleyen bakışlarla, elini sıkıca kavrayarak onu ölüme vermemek için inatlaşma. Belki ilk aşkı, belki biricik evladı, belki de doyamadığı annesi kollarında nerden geldiği belli olmayan bir kurşuna bırakıverme ne büyük acı değil mi bir düşünsenize… Sonra adalet hesabı sorarken, bir de bakmışınız ki hapistesiniz. Balkonda bebeğiyle oynayan minicik yavruya saplanırken hiç mi utanmaz, hiç mi korkmaz minicik bedeni kan içinde, anayı yangın yerinde bırakmaya pervasız kurşun…

Mini mini bir bebekken onu her şeyden koruruz. Gözden sakınırız. Kurşun değildir bu sefer vuran. Ergenliğe adım atar genç kız. Büyüyüp serpilir. Göz doldurur. Erkeklerin nazarlarını toplar üzerine. Dikkat çeker güzelleştikçe. Biri hain planlar kurar arkasından. Kolunda karısı varken gözü önde gidendedir. Hele bir de töre varsa, ocaklar yanar yanar tutuşur. Anneler sadece soyun devamını temsil eder. Yemek pişiren, çocuk doğuran birer makinedır. Birini sevmeye hakkı yoktur kadının. Adam onu sever, arzu eder alır. En acısı da belki bir manşete taşınır. ‘ babası ve bebeğinin babası, yavrusuna( kim kimin yavrusu anlayamadınız) kıydı. Minik bebek bir taşın altında ölü olarak bulundu.’ Baba görevini yapmıştır. Ağabeyinin eline verilir silah kız diz çöker… Çek tetiği. İtiraz yok!

Hazırlandın yola koyuldun. Acilen bir iş görüşmen var. Ya da öğrencisin, okula gidiyorsun. Ya da öylesine bir yol yürüyüşü… Aklında her zamanki gibi yığınla soru. Mutlusun belki de. Birden kolunda bir dokunuş… Arkadan sinsice bir çekiştirme. Hele ki karanlık bir sokakta yalnız yürüyorsan çantanı vermen farzdır. Vermesen arabadan sarkan amcalar seni çantayı alana kadar 50 km hizla sürüklerler. Dirseklerin dizlerin kanar. Ağız burun darmadağın. Çantayla kalsa iyi niyeti bozmuşsa artık kurtuluşun yoktur. Hayatının en berbat izini bırakırlar bedenine…

‘ Kaybettin beni, eridim artık tükendim…’ bu şehirler insana tuzak kuruyorlar. Karanlık dehlizlerde, köprü altlarında gençliğimiz kendilerini çaldıkları paralarla satın aldıkları ilaçlarla tedavi edip hayal dünyalarına uçuruyorlar. Kısa bir zaman sonra ilaçlar yan etkilerini gösteriyor. Artık onsuz olamıyorlar. Hangi mefkureyi körü körüne savunduklarını bilmeden job darbelerini göze alıyorlar ve demokrasi diye bağırıyorlar. Artık sabrı olmayan bireyleriz. Dolmuşlara binerken bile kimsenin kimseye tahammülü yok. Sevgi saygıyı satın aldı para. Kimin eli kimin cebinde belli değil. Gizli saklı sevişmeler birinin karısından, diğerinin kocasından saklı sevişmeler… Doğayı küstürür olduk. Toplum bir yığına dönüşüyor giderek. Birbirin sürekli öldüren aç yığınlar…

‘gözlerim kör olsaydı da görmeseydim savaşın çocuklarını…’ demişti Yeter. Görüp de öylece kalakalmak. Biz savaşın çocukları değilken bile daha çok acıyı tadar olduk. ‘ Allah’ ım beni kuş yap dedim. Kuş oldum. Uçtum…’ nereye konsa ayakları pisliğe değen bir kuşmuydu dersin bu Hasan? Karamsar mı diyorsunuz bana. Peki, ne derseniz deyin. Karamsar olan ben değilim. Olmayan, yaşamadığımız savaşın çocuklarından biriyim. Sessiz savaşın çocuklarından biri sadece…