Çok Eskiden Yaşadığım Bir Anım

çocukluğumdan beri fotoğraf çekmek çok büyük bir haz aldığım şeydi. kibrit kutularından fotoğraf makinaları yapardım. 1978 senesinde kocaeli gazetesinde işe başladım.gazetenin her yerinde çalıştım.çok severek yaptığım bir işti.bir sene çalıştıktan sonra bir gün muhabir ağabilerimizden erkan ağabey beni yanına çağırdı.gel dedi kendi gazetemizi çıkaralım varmısın dedi.beni onda gülmek aldı.ağbi ben ne anlarım gazete çıkarmaktan dedim.yaşım kaç başım kaç.yaşın ufak olabilir ama hırsın büyük, dedi.aradan bir zaman geçmiştiki baktım erkan ağbi helalleşmek için yanıma geldi.ben istifa ettim.seni bekliyorum dedi.iki üçgün düşündüm taşındım,bende işten ayrıldım.kahve köşelerinde çıkaracağımız gazetenin nasıl olacağını konuştuk.yerel bir gazete yani kocaelini bilen arkadaşlar değirmendere kasabasını bilir.güzel bir kasabaydı,depremden önce.isim olarak **değirmendere haber** diye karar kıldık.bütün esnaflarla konuşarak gazetemize destek vereceklerini söylediler.gazetenin sekiz sayfasını hemen hemen esnaf ve halkın gazete hakkındaki düşünceleriyle doldurduk.borç harc yaparak,tam hatırlıyamıyorum ama ikiyüz adet istanbulda bir matbaada bastırdık.bedava her yere biri iki gazete bıraktık.halktan ilgiler çok güzeldi.daha sonra böyle olmaz bir ofisimiz olsun dedik.o dönemin belediye başkanına giderek,hem gazetemizi tanıttık hemde bize ofis için yardımcı olmasını söyledik.bize geçici olmak üzere bir ofis verdiler.çıkardığımız gazete haftalık olmak kaydıyla ayda dört defa çıkarıyorduk.masraflar için reklam gerekiyordu.kimse gazetenin ciddiyetine önem veremiyordu.üç tane fotoğraf makınamız vardı ama içine film koyamıyorduk,paramız yoktu.çok önemli olan haberlere yalnız fotoğraf çekip koyuyorduk.bir gün ofiste oturuyorduk.önümüzde bir okulun aile birliğinin toplantı davetiyesi vardı.bir gazeteci olarak orda olmak zorundaydık ama makinaya koyacak film paramız yoktu.tam o esnada okul aile birliğinden bir bayan hışımla içeri girdi.siz ne biçim gazetesiniz yahu ,toplantıya niye gelmiyorsunuz.yoksa bizim okulu adamdan saymıyormusunuz dedi.bilse makinalarda film yok..daha sonra erkan ağbi bana kendi makinasını vererek git çekim yap dedi.ama ağbi makınada film yok ne çekeceğim.git boşa flaş patlat dur dedi.bende gittim ama hayatımda kendimi hiç kadar kötü hissetmedim.bir kaç haber yaptıktan sonra ofise döndüm.daha sonra fotoğrafsız okulu överek haber yaptık.onuda öğle geçiştirdik.aylar geçti gazete tanınmaya para kazanmaya başladı.esnaflar reklam vermeye başladıki,1980 ihtilali oldu ve gazete kapandı..çok hüsran olmuştum.tüm hayallerim yıkılmştı.ve bu işle hiç alakası olmayan bir işten emekli oldum.. bu anımı sizlerle paylaşmak istedim.sıktıysam özür dilerim herkesten....