Fotoğrafçı Gözü

(Ç)alıntı....

Bütün sanat dalları gibi fotoğrafçılık da insanın gelişmesine yöneliktir. Geniş ufuklu, sistematik düşünce metoduna sahip bireylerin yetişmesi ancak sanat dallarından biri yada birkaçıyla uğraşılması sonucu gerçekleşir. Çünkü sanat ancak insanla mümkündür ve olağan dışı, hayal ürünü, ifade etme ve beynin farklı çalıştırılmasıyla ortaya çıkan eylemlerdir. İşte bu faydaları sağlayan fotoğrafçılığın çok küçük yaşlarda eğitimin bir parçası olması gerektiğine inanıyorum.

Fotoğraf makinesinin vizöründen bakmak, objektifin çerçevelediği görüntüleri görmek ve ayrıntıları fark edip deklanşöre basmak bireyin sosyal ve normal hayatında çok büyük fonksiyonlar yüklenir. Fotoğrafçı gözüne ve düşünce sistemine sahip birisi çevresinde gördüğü bütün olay, mekan, kişi ve her şeye o gözle bakar. Yani başkalarının yanından geçip giderken fark edemediği ayrıntıları fotoğrafçı yakalar. Her gün yolumuzun üzerindeki bir ağacı fark etmeden, güzel mi, çirkin mi, duruşu nasıl bilmeden yok sayarız. Oysa fotoğrafçı gözü, o ağacın rengini, dallarının büyüme şeklini, iriliğini, duruşunu, yapraklarını görür. Uzun süre deklanşöre basan biri bir süre sonra gördüğü her kareyi zihninin deklanşörüne basarak kaydeder. Makinede filme veya hafızaya almaya alışmış biri gördüğünü beynine kaydetmesi de çok kolay olur. Fotoğraf çeken biri, gözün görebildiği çok geniş alanı karelere bölerek bakar. Böldüğü her karenin ayrıntılarını görür, önemli bölümleri yakalar. Küçük parçalarla çevresine bakan birinin çevresini algılaması, gördükleriyle mutlu olması yada hüzün duyması da aynı kolaylıktadır. Her insanın yüzlerce defa gördüğü ama hiç önemsemediği bir böceği dahi fotoğrafçı gözü görür. Üzerindeki desenleri, duruşunu fark eder. O yüzden fotoğrafçılıkla uğraşan biri diğer insanlardan çok kolay ayırt edilir. Fotoğrafçının algılaması yüksektir. Sistem kurmasını ve çözümlemesini iyi becerir. Küçük parçaları birleştirerek ve ayrıntıları bilerek yapılan bütün eylemlerin doğru sonuç doğurması daha da kolaydır.

Bu kadar üstün yeteneklere ulaştıran fotoğrafçılığın çok önemsenmediğini de biliyorum. Son zamanlarda dijital teknolojiyle birlikte fotoğraf çeken alet sayısı da arttı. Telefonla, küçük dijital makinelerle fotoğraf çekiliyor. Mutlaka bu çalışmalarında yapanlar üzerinde olumlu etkisi olacaktır ama asıl fotoğrafçılık ışığı, rengi, yansımayı, görüntüyü birleştirip filme kayıt edilmesi ve merakla çekilen fotoğrafın zihinde canlandırılana uyup uymadığının görülmesi için sonucun beklenmesidir.Bu bekleme ve zihindeki canlandırma geniş ufukların açılmasını sağlar. Bu yüzden çocukların, gençlerin eğitim hayatı içinde fotoğrafçılığın mutlak olması gerektiğini düşünüyorum. “leb demeden leblebiyi bilmek” deyimi insanın hızlı düşündüğünü, ufuklu olduğunu, zeki olduğunu anlatır ve önemli bir yetenektir. Bu yetenekleri oluşturmak ve geliştirmek için kullanılacak en kolay yöntemlerden bir fotoğrafçılıktır. Fotoğrafçılık sadece insan ve güzel anların kaydedilmesi değildir. Çevredeki ve yaşanılan bütün maddelerin, güzelliklerin, çirkinliklerin ayrıntılarıyla ortaya konulması ve kaydedilmesidir. Ajan, polis yetiştiren kurumlarda verilen bazı derslerde girilen her hangi bir ortamın ayrıntılarının farkına varıp, zihne kaydetme çalışmaları yapılmaktadır. İşte bu fotoğrafik hafızanın harekete geçirilmesidir. Fotoğrafik hafızayı devreye sokabilen biri, kitap okurken, manzara seyrederken, alış veriş yaparken, iş öğrenirken, yeni bir yer tanırken bu yeteneğini kullanır ve diğer insanlara fark atar. “At gözlüğü” deyimimizdeki olumsuzlukları kaldırmak yani at gözlüklerini çıkarıp gözün görebildiği bütün incelikleri, ayrıntıları geniş bir perspektifle görmeyi sağlayan fotoğrafçılıkla ilgilenilmesi çok önemli faydalar sağlar.

Fotoğrafçılık ille de birinden öğrenilecek bir sanat da değildir. Öğrenilmesi tabi ki daha güzel sonuçlar doğurur ama insan tek başına deneme , yanılmayla da fotoğraf çekmesini öğrenebilir. Sonra, müthiş bir tutku halini almasının önüne geçilmesi zor bir hal alır. Tutkuyla fotoğraf çekilir. Deklanşöre basmanın heyecanı ve mutluluğunun hazzı tartışılmaz müthiş bir şeydir. Beklenen ve baskısı yapılan fotoğrafı görmek, çok sevilen özlenen eski bir dostu görmek kadar insana mutluluk verir.

Ne diyelim, resim ile fotoğraf arasındaki farkı bilmeyenlerinde çoğunlukta olduğu bir toplulukta fotoğrafçılık gelişir mi? Gelişmesi ve herkesin fotoğraf çekmesini diliyorum, her insan bu hazzı yaşamalı.