Corbıs’in Fotoğraf Madenine...

Dünyanın en ünlü fotoğraf koleksiyonlarından olan Bettmann arşivi, Bill Gates'in Corbis Ajansı tarafından satın alınıp bir dağın altındaki tünellere 18 TIR ile taşındığında fotoğraf çevreleri ayağa kalkmıştı. Gates, bu paha biçilmez arşivi yer altına "gömdüğü" için şiddetle eleştirilmişti. Gates'i eleştirenlerin başında gelen Dirck Halsteadt, Corbis tarafından bu mekana davet edildi. Halsteadt'ın izlenimlerini Tolga Adanalı'nın çevirisi ile aşağıdadır,paylaşmak istedim,bilgilendirici bir konu oldu benim için

[/IMG]


CORBIS'İN FOTOĞRAF MADENİNE BİR ZİYARET

Dirck Halstead




Bu kalp kırıcı bir durumdu.

Ken Johnston (aşağıda) fotoğrafları ve foto muhabirliğini çok seviyordu. Dünyanın en büyük fotoğraf arşivlerinden biri olan Bettmann Arşivi'yle ilgili 20 yılı aşkın bir süre araştırmalar yaptı. 1980'lerin sonunda Bettmann, United Press International'ın (UPI) tüm arşivini satın aldı ve 1995'de dolar milyarderi Bill Gates'in dev fotoğraf ajansı Corbis de, Bettmann'ı alarak tüm koleksiyonun sahibi oldu.

[/IMG]

Johnston için problem şuydu; çok sevdiği koleksiyon yavaş yavaş ölüyordu. Bettmann'ın (aşağıdaki fotoğraf: Otto Bettmann) Manhattan'daki ofisinde manila* dosyalarının içinde raflara dizilmiş 11 milyondan fazla negatif, cam negatif ** ve basılmış fotoğraf yavaş yavaş sirkeye dönüyordu.

[/IMG]
Koku Bettmann'ın bulunduğu kata yayılıyordu. Çalışanlar, paha biçilmez fotoğrafları müşteriler için depolardan çıkarırken burunlarına tıkaç takıyorlardı. Ve de hepsinden kötüsü, negatiflerden bazıları raflarından alınırken dağılıp parçalara bölünüyor, unufak oluyorlardı. Bu koleksiyon aslında dünya fotoğraf mirasının büyük bir bölümünü oluşturuyor ve yavaş yavaş yok oluyordu.

Problemin kökünü ise fotoğrafların çekildiği günden beri sabit olarak kalmaması oluşturuyor. Pek çok fotoğrafçı renkli negatiflerin, basılmış fotoğrafların ve diaların tümünün kısa bir ömrü olduğunun ne acı ki farkında. Özellikle 1950'lerde tanıtımı yapılan filmler günışığını gördükçe yavaş yavaş yok oluyorlardı. Fakat ciddi fotoğrafçılar siyah-beyaz filmlerin bir yüzyıldan fazla yaşayacağından şüphe duymuyorlardı. Onların kavrayamadığı tek şey gizli kimyasal reaksiyonların bazen çok yi muhafaza edilmiş basılmış fotoğrafları ve negatifleri etkileyebileceğiydi.

Negatifler iki materyalin “emülsiyon” ve onun altındaki “taban”ın bir araya gelmesiyle oluşur. “Taban” olarak, çürüyen bir çeşit plastik olan selüloz asetatın yarattığı asetik asit ya da sirke asidi kullanıldı. İşte sorun burada. Taban çürüdükçe, emülsiyon büzülüp kabarcık kabarcık olur ve ondan ayrılmaya başlar. Sıcaklık ve nem çürümeyi hızlandırır. Negatifteki süreç bir kez bu noktaya geldikten sonra, fotoğraf artık kullanılamaz olur ve kurtarılamaz. Bettmann Arşivi'nin yaşındaki bir koleksiyonun büyüklüğünü göz önüne aldığımızda, bu süreç bir veba gibi raftan rafa sıçramaya başladı. Özellikle asetat temelli 1930'den 1950'ye kadar olan filmler çok daha hızlı çürüyordu. (aşağıda)

[/IMG]

Bu sürecin yavaşlatılması için bir şey yapılıp yapılamayacağını görmesi için fotoğraf arşivleme uzmanı Henry Wilhelm, (aşağıda) Bill Gates tarafından kiralandı. Wilhelm'in 21 sayfalık raporunda koleksiyonun soğuk bir yere konması öneriliyordu. Özellikle, fotoğrafları saran oda sıcaklığı sıfır alt seviyesine indirilmeliydi. Wilhelm, soğuğun, bir tarihöncesi ç